Η ταινία χρησιμοποιεί κώδικες σινεμά genre θρίλερ/τρόμου για να απεικονίσει τον καφκικό εφιάλτη μιας γυναίκας που αναζητά το δίκιο της.  Βασισμένη σε αληθινή ιστορία, η ταινία εξερευνά τον αγώνα της Mariam ενάντια σε μια κοινωνία με αυταρχικούς θεσμούς και δομές. Η ίδια η σκηνοθέτιδα δηλώνει θαυμάστρια του horror σινεμά, αποφεύγοντας, όμως, να χαρακτηρίσει την ταινία της ταινία τρόμου. «Ο εφιάλτης της ηρωίδας μου έδωσε την ευκαιρία να τον προσεγγίσω μέσα από τεχνικές ταινιών που αγαπώ και με έχουν επηρεάσει. Από την πρώτη στιγμή που άρχισα να γράφω το σενάριο ενσωμάτωσα μέσα σκηνές με ένταση που αποτελούν σημεία αναφοράς στο genre. Για μένα οι ταινίες τρόμου είναι κατ’ εξοχήν ρεαλιστικές. Η αναφορά του Youssef (κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας) που χαρακτηρίζει τη ζωή του ταινία zombie είναι φόρος τιμής. Οι ταινίες τρόμου βασίζουν την ευρεία απήχησή τους στο ότι βασίζονται σε συναισθήματα του θεατή που βιώνει στην καθημερινότητά του. Από την πλευρά της Mariam η περιπέτεια της είναι σκληρή και εφιαλτική, την ίδια στιγμή όμως για τους υπαλλήλους στα νοσοκομεία ή την αστυνομία, στους θεσμούς με τους οποίους έρχεται αντιμέτωπη, αυτή είναι μια υπόθεση ρουτίνας. Η διάσταση ανάμεσα στην προσωπική τραγωδία της ηρωίδας και την αναισθησία των θεσμών δίνει και τον τόνο της ταινίας. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες της ταινίας δικαιολογούν την φρικτή συμπεριφορά τους βάσει των περιορισμών των θεσμών που υπηρετούν, είτε αυτή είναι η διοικητική τους οργάνωση, η αλληλεγγύη μεταξύ συναδέλφων στην αστυνομία ή η έλλειψη προσωπικού στα νοσοκομεία. Είναι μια λογική μέσα στην οποία μπορεί ο καθένας να βρεθεί δυνητικά χάνοντας την ανθρωπιά του προχωρώντας σε μια σειρά συμβιβασμών. Η ένταση της ταινίας χτίζεται με μια αντίστροφη μέτρηση που δεν κλείνει με έκρηξη –  αποδόμηση του χαρακτήρα της κεντρικής ηρωίδας αλλά με την οριστική πράξη δόμησης της ελευθερίας της. Η Mariam αντιστέκεται με σθένος και αυτή είναι η ανατροπή στην ταινία καθώς ο χαρακτήρας της δεν ξεκινά με αυτή την πρόθεση αλλά σταδιακά την κατακτά. Οι πολύ δυνατότεροι χαρακτήρες που την περιστοιχίζουν δεν περιμένουν την αντίστασή της. Από την αρχή έχτισα έναν χαρακτήρα μιας γυναίκας καθημερινής, με φυσιολογικούς φόβους που λέει ανώδυνα ψέματα και κρύβεται από ανασφάλεια. Στο τέλος ανακαλύπτει τον εαυτό της, μέσα από ένα ταξίδι αυτοπραγμάτωσης, αντιμετωπίζοντας καταστάσεις ακραίες. Επιδεικνύει τότε ένα τόσο δυνατό ένστικτο αυτοσυντήρησης που ούτε η ίδια γνώριζε πως είχε. Στην αρχή είναι χαμένη και ο Youssef την καθοδηγεί, αν και εκείνη πολλές φορές τον αμφισβητεί. Δεν μαθαίνουμε ποτέ αν εκείνος ενδιαφέρεται πραγματικά ή απλά η κατάσταση στην οποία βρίσκεται μπλεγμένος μαζί της του δίνει ευκαιρία να εκφράσει την πολιτική του στάση. Όταν ο Youssef απομακρύνεται βίαια από εκείνη, η Mariam έρχεται αντιμέτωπη με την αγέλη και τότε είναι που πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνη της. Από εκεί και πέρα η στάση της γίνεται πολιτική και έρχεται σε αντίθεση με τις δομές που όλοι γνωρίζουν και έχουν μάθει να αποδέχονται. Η Mariam θέλει δικαιοσύνη και όταν συνειδητοποιεί ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατον, τότε η στάση της γίνεται πολιτική».

Η ταινία ξεπερνά τα σύνορα της χώρας στην οποία διαδραματίζεται και συνδιαλέγεται με κοινά πέρα από την Τυνησία. Δε θα μπορούσε ποτέ να είχε γυριστεί πριν το 2011 όταν η Αραβική Άνοιξη ανέτρεψε το καθεστώς του Ben Ali και είναι ενδεικτικό ότι παρόλο που δεν απεικονίζει κολακευτικά τους φύλακες της τάξης στη χώρα, οι κρατικοί φορείς και το Υπουργείο Πολιτισμού τη στήριξαν χρίζοντάς την Επίσημη Πρόταση της Τυνησίας για το Oscar Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Eπίσημη Πρόταση της Τυνησίας για το Oscar Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας 2019

Επίσημη Συμμετοχή, Ένα Κάποιο Βλέμμα, Διεθνές Φεστιβάλ Καννών

Επίσημη Συμμετοχή Νύχτες Πρεμιέρας – Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας

«Κρεσέντο εκμετάλλευσης, αγωνίας και καταπίεσης, η ταινία μοιάζει με ταινία τρόμου όπου κάθε πόρτα κρύβει μια παγίδα» New York Times

 «Δυνατή ιστορία με σημασία και πολλαπλά μηνύματα» Washington Post

 «Τρομακτική ρεαλιστική ιστορία που παίζει σαν ατελείωτος εφιάλτης» The Village Voice