Σκάβοντας σε ένα εργοτάξιο στο κέντρο της Αθήνας, οι μπουλντόζες βρίσκουν μια σπηλιά. Μια σπηλιά που δεν αναφέρεται σε κανένα σχέδιο. Καλύτερα να μην την έβρισκαν όμως, καθώς μια αρχαία δύναμη είναι κρυμμένη μέσα… Το Κακό ξυπνάει και με ρυθμό επιδημίας μετατρέπει τους ανυποψίαστους πολίτες σε λυσσασμένα ζόμπι. Το κακό ξυπνάει στο κέντρο της Αθήνας και με ρυθμό επιδημίας καταλαμβάνει κάθε ανυποψίαστο πολίτη.

Σε διάστημα μόλις λίγων ωρών έχουν μεταμορφωθεί σε αιμοβόρα ζόμπι και απειλούν να μεταδώσουν τη δίψα τους σε ολόκληρη την πόλη. Όσοι επιβιώσουν θα παλέψουν για τη ζωή τους. Μέχρι θανάτου… Αγωνία, τρόμος, συναίσθημα αλλά και γέλιο. Όλα ενυπάρχουν σ’ αυτή την πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα προσπάθεια.

Ένας αδιόριστος καθηγητής μαθηματικών που θέλει τη ζωή του ρυθμισμένη σαν ρολόι, έχει μια παλαβή περιπέτεια με τη 14χρονη κόρη του και δύο τρόφιμους του γηροκομείου, ένας εκ των οποίων είναι ο φυσικός του πατέρας. Ο χρόνος τρέχει, μια κληρονομιά περιμένει, αλλά η διαδρομή μέχρι το Ληξιαρχείο έχει πολλά απρόοπτα.

Είναι καλοκαίρι, η Αθήνα βράζει, αλλά ο τριαντάχρονος Νίκος δροσίζεται στα βόρεια προάστια, πίνοντας κοκτέιλ δίπλα στην πισίνα. Η πισίνα δεν είναι δική του, αλλά του Σταύρου, που έχει ζητήσει από τον Νίκο να προσέχει το σπίτι και την Λέιλα -τον σκύλο του- για το καλοκαίρι. Η ευκαιρία μοιάζει μοναδική στον άφραγκο μουσικό, που αποφασίζει να καλέσει εκεί την πρώην κοπέλα του, Σοφία, για ολιγοήμερες διακοπές στην πόλη.
Όταν όμως η ανυποψίαστη Σοφία καταφτάνει, οι διακοπές στον παράδεισο βγαίνουν εκτός τροχιάς. Ο Νίκος την κλειδώνει στο στούντιο του σπιτιού, αποφασισμένος να μην την αφήσει να φύγει, αν δεν μάθει τους λόγους για τους οποίους χώρισαν. Γιατί; Επειδή ακόμα δεν έχει καταλάβει. Κι αν δεν καταλάβει πώς θα την ξεπεράσει; Εγκεφαλικά. Γιατί ερωτικά την έχει ξεπεράσει. Φυσικά…

Το «Άφτερλωβ», μια αστεία, συγκινητική και καυστική μετα-ερωτική ιστορία δυο ανθρώπων που αρνούνται να μεγαλώσουν, παρακολουθεί την προσπάθεια ενός ζευγαριού για επικοινωνία. Αποκλεισμένοι, έγκλειστοι και ανήμποροι να εξηγήσουν αυτό που τους συμβαίνει, οι δυο ήρωες ξεκινούν με αθωότητα, αμηχανία και γενναιότητα, ένα ταξίδι εξερεύνησης όλων εκείνων που τους ενώνουν αλλά και τους χωρίζουν. Κι ενώ η διαδρομή τους μοιάζει αρχικά σαν μια αθώα βόλτα στην εξοχή, σύντομα θα αισθανθούν χαμένοι σε ένα αφιλόξενο και εχθρικό περιβάλλον…

Δυο χρόνια μετά τη μικρού μήκους ταινία «Ο Έλβις Είναι Νεκρός», και βάζοντας στο κέντρο της ιστορίας του τους χαρακτήρες που γνωρίσαμε εκεί, ο Στέργιος Πάσχος επιστρατεύει ξανά το αστείρευτο ταλέντο δυο νέων ηθοποιών, του ήδη βραβευμένου σε θέατρο και σινεμά Χάρη Φραγκούλη, αλλά και της πολλά υποσχόμενης ηθοποιού Ηρώς Μπέζου, σε μια διαφορετική ερωτική ιστορία ιδωμένη από το τέλος προς την αρχή.

Βιογραφικό Στέργιου Πάσχου:
Γεννήθηκε το 1985 στο Βελεστίνο. Έχει γράψει και σκηνοθετήσει 7 μικρού μήκους και έχει συμμετάσχει στο Script&Pitch καθώς και στο Framework του Torino Film Lab. Εργάζεται ως σεναριογράφος για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Το Άφτερλωβ είναι η πρώτη μεγάλου μήκους του.

Επιλεκτική Φιλμογραφία Selected Filmography

2010 Χτυπήματα Knocks (μμ/short)
2011 Ελένη Eleni (μμ/short)
2012 Largo (μμ/short)
2013 Ο Έλβις Είναι Νεκρός Elvis is Dead (μμ/short)
2016 Άφτερλωβ Afterlov

Τέσσερις χρεοκοπημένοι νεκροθάφτες οργανώνουν την αρπαχτή που θα τους δώσει την ευκαιρία να αλλάξουν τη ζωή τους εγκαταλείποντας το επάγγελμα – που αρχικά ξεκίνησαν σαν προσωρινή βιοποριστική λύση, αλλά έμειναν σε αυτό μία ζωή. Πραγματοποιούν, με την υπόσχεση μεγάλης αμοιβής, την τελευταία επιθυμία αποθανόντα Έλληνα της αλλοδαπής, που είναι να τον πάνε για ταφή από την Αθήνα σε κάποιο χωριό της Βοιωτίας, με τα πόδια. Αυτή η παράξενη τελευταία επιθυμία, θα οδηγήσει σε μια οδύσσεια, που θα μετατραπεί σε ένα απροσδόκητο ταξίδι αυτογνωσίας…

Λίγα λόγια για την ταινία

Τα «4 Μαύρα Κουστούμια» είναι κάτι περισσότερο από μία μαύρη κωμωδία. Είναι μία ταινία με λαϊκή καρδιά και φευγάτο πνεύμα που διαθέτει ταυτόχρονα γέλιο, συγκίνηση και χαρακτήρα. Η ζωή και ο θάνατος, η επιτυχία και η αποτυχία, η αισιοδοξία και η απογοήτευση, είναι όλα διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος, ενός νομίσματος όμως που για τους ήρωες της ταινίας μέχρι τώρα ήταν κάλπικο! Έτσι, αποφασίζουν να φορέσουν τα μαύρα τους κουστούμια, για τελευταία ελπίζουν φορά, και να μπλέξουν σε μια ιστορία που θα μπορούσε να τους αποζημιώσει για τα καλά.

Ο Ρένος Χαραλαμπίδης, με οδηγό το χιούμορ, την ευαισθησία και πιο ώριμος από ποτέ, ολοκληρώνει το προσωπικό του στυλ και κατευθύνει τους τέσσερις ήρωες σε ένα διασκεδαστικό κινηματογραφικό οδοιπορικό μπροστά και πίσω από την κάμερα. Δίπλα του επιλέγει ηθοποιούς και συντελεστές με τους οποίους έχει συνεργαστεί άψογα και στο παρελθόν, δίνοντας έτσι στην ταινία και ένα αίσθημα νοσταλγίας. Ο «θίασος» αυτός του Ρένου Χαραλαμπίδη ταξιδεύει με τελικό προορισμό ένα χωριό στη Βοιωτία, αλλά και τις καρδιές των θεατών, μέσα από εικόνες της ελληνικής πραγματικότητας που ορισμένες φορές μοιάζουν με ζωντανό πίνακα ζωγραφικής.

Με κωμικοτραγικές καταστάσεις, ζωντανές ατάκες που «σκοτώνουν», ανεκπλήρωτα όνειρα και εκπληρωμένες υποσχέσεις, τα «4 Μαύρα Κουστούμια» θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι μια feel-good περιπέτεια ζωής και θανάτου. Μα πάνω από όλα – και με μια ανατροπή που κανείς δεν περιμένει – τα «4 Μαύρα Κουστούμια» φιλοδοξούν να είναι ένα μάθημα για τη δύναμη του έρωτα: του έρωτα για τη ζωή, αλλά και …γενικότερα!

Από την ιδέα στο φιλμ

Το σενάριο της ταινίας έγραψε ο Ρένος Χαραλαμπίδης βασισμένος σε μία ιδέα που τριγύριζε στο μυαλό του από τη δεκαετία του ’90. Τελικά, όταν πήρε το πράσινο φως από την εταιρεία παραγωγής Boo Productions, συμμετείχε στο Ευρωπαϊκό Σεμινάριο Σεναρίου MFI (Mediterranean Film Institute) όπου και αναπτύχθηκε το τελικό σενάριο της ταινίας. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν το τέλος Μαΐου του 2009 και ολοκληρώθηκαν αρχές Ιουλίου σε συμπαραγωγή από τη NOVA και τη στήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Το κινηματογραφικό συνεργείο ακολούθησε και αυτό το ταξίδι των τεσσάρων νεκροκομιστών: από τον Πειραιά στην Αθήνα και μέσω της Εθνικής Οδού στον Θηβαϊκό κάμπο και τον ιστορικό κάμπο των Λεύκτρων στη Βοιωτία.

Η μουσική της ταινίας

Εκτός από το σενάριο, τη σκηνοθεσία και έναν από τους βασικούς ρόλους, το όνομα του Ρένου Χαραλαμπίδη βρίσκεται και στη μουσική σύνθεση της ταινίας. Ο πολυμήχανος ηθοποιός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος αποκαλύπτει ένα «κρυφό» του ταλέντο γράφοντας και τη μουσική της νέας του ταινίας.

Η κινηματογραφική μουσική του Ρένου Χαραλαμπίδη δε συνοδεύει απλά τους ήρωες στο ταξίδι τους, αλλά λειτουργεί συμπληρωματικά στην αφήγηση της ιστορίας. Γράφτηκε παράλληλα με το σενάριο και ολοκληρώθηκε σχεδόν ταυτόχρονα με αυτό, γι’ αυτό και υπάρχει μία τόσο δυνατή σύνδεση ανάμεσα στα δύο. Εκτός από την πρωτότυπη μουσική που συνέθεσε ο ίδιος, ο Ρένος Χαραλαμπίδης επιμελήθηκε και όλα τα μουσικά κομμάτια που ακούγονται στην ταινία.

Το CD soundtrack με τη μουσική της ταινίας κυκλοφορεί από την CORRECT ( www.correct.gr )

Σημείωμα του σκηνοθέτη

«Ζούμε σε έναν πολιτισμό που αποστρέφεται το θάνατο και κατά συνέπεια τον ίδιο το νεκρό. Όλα γίνονται στα γρήγορα για να εξαφανίσουμε τον εκλιπόντα αλλά σε αυτή την ταινία ο νεκρός δεν θέλει να φύγει πριν πραγματοποιήσει ένα τελευταίο ταξίδι επιστροφής εκεί που τον οδηγεί – αν και δεν χτυπάει πια – η καρδιά του.

Η ταινία είναι ένα road movie με όχημα ένα φέρετρο. Μια οδύσσεια ενός νεκρού Οδυσσέα που οι σύντροφοι-νεκροθάφτες δε λένε να τον εγκαταλείψουν μέχρι να φτάσει στην Ιθάκη του, αν και η αλήθεια είναι ότι δεν τον γνώρισαν ποτέ εν ζωή και δεν μπορούν και να φανταστούν τι αυτός εννοεί ως Ιθάκη- και που, κατά βάθος, είναι η προσωπική Ιθάκη του καθενός.

Η ξαναμμένη άσφαλτος της εθνικής οδού μετατρέπεται σε καλμαρισμένη θάλασσα επιστροφής
σε ένα road movie με όχημα μια κάσα, όπου τέσσερις νεκροκομιστές (κοράκια) και ένας μυστηριώδης νεκρός επιστρέφουν, έστω και καθυστερημένα, εκεί που ο καθένας πραγματικά – και όχι φαντασιακά – ανήκει.

Σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας προς την ωριμότητα -έτσι όπως ο καθένας εννοεί την ωριμότητα, αλλά και το ταξίδι- θα οδηγηθούν στην προσωπική κάθαρση με το να αποκαλυφθούν όλα τα μυστικά, να χυθούν όλα τα δάκρυα και να βιωθούν όλοι οι φόβοι.

Τέσσερις διαφορετικοί και μοναχικοί άντρες που στην πραγματικότητα φοβούνται τη ζωή πιο πολύ και από το θάνατο, θα διδαχτούν από έναν νεκρό ότι ακόμα και αν κουβαλάμε τον θάνατο, θα μας πάει όπου θέλει η ζωή.

Στο κάτω-κάτω της γραφής, κανείς δεν νικάει το θάνατο. Απλά κάποιοι κερδίζουν την ζωή.»

Ο σκηνοθέτης
Ρένος Χαραλαμπίδης

Αυτοδίδακτος ηθοποιός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος, έχει πρωταγωνιστήσει στον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το θέατρο.
Ως σκηνοθέτης εμφανίστηκε το 1997 με το «No Budget Story» (δείτε σκηνές στο http://www.youtube.com/watch?v=nxp-FGHL-TE), μία ασπρόμαυρη ρομαντική κωμωδία που σημάδεψε τη δεκαετία του ’90. Απέσπασε βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (Κρατικό Βραβείο Ποιότητας Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη, βραβείο β’ ανδρικού ρόλου για τον Γιώργο Βουλτζάτη, Ειδική Μνεία από την Ένωση Ελλήνων Κριτικών) και στο Φεστιβάλ Κωνσταντινούπολης (βραβείο FIPRESCI). Με την πρώτη του κιόλας ταινία ξεκίνησε μια ολόκληρη σχολή με τη φιλοσοφία του γύρω από τον κινηματογράφο.
Ακολούθησαν το 2000 τα «Φτηνά Τσιγάρα», μία ταινία που στιγμάτισε τη γενιά του τέλους της δεκαετίας του ‘90 (δείτε το trailer της ταινίας στο http://www.youtube.com/watch?v=HlKJbNYplEI). Γυρισμένη ώστε να θυμίζει «τζαζ αυτοσχεδιασμό» η ταινία πλέον μοιάζει σαν αποχαιρετιστήριο άσμα σε μια Αθήνα που δεν υπάρχει πια και αποτελεί σημαντικό δείγμα γραφής ενός ιδιαίτερου δημιουργού.
Το 2005, βασισμένος στο ομότιτλο βιβλίο του Πέτρου Τατσόπουλου, σκηνοθετεί την ταινία «Η Καρδιά του Κτήνους» (δείτε το trailer της ταινίας στο http://www.youtube.com/watch?v=PbwtHrPbOos) και καταφέρνει για ακόμα μία φορά να κερδίσει κοινό και κριτικούς.
Τα «4 Μαύρα Κουστούμια» είναι η τέταρτη σκηνοθετική του δουλειά με την οποία καθιερώνει το στιλ του σαν κινηματογραφιστής, δίνοντας ξεκάθαρα πια το προσωπικό του στίγμα στο ελληνικό σινεμά.

Μέσα από το Διαδύκτιο, ο 25χρονος Δημήτρης “συναντά” την Νεφέλη, ένα κορίτσι στην ηλικία του, έξυπνο και όμορφο αν λέει αλήθεια. Ένας μεγάλος, “ηλεκτρονικός” έρωτας γιεννιέται! Οι δυο τους έχουν ανταλλάξει εκατομμύρια bytes και εκατοντάδες e-mails μεταξύ τους, έχουν “συναντηθεί” σε αμέτρητα “εικονικά” ραντεβού, χωρίς ωστόσο, να έχουν ανταλλάξει ένα… βλέμμα!

Παράλληλα όμως, ο Δημήτρης συναντά στο Διαδύκτιο την “Σάντυ”, ένα kinky girl, με την οποία ζει καθημερινά, διαφορες ερωτικές φαντασιώσεις! Ανάμεσα στο παρελθόν και το μελλόν, στο ρομαντισμό και το καυστικό, συχνά σαρκαστικό χιούμορ, ανάμεσα στην τρυφερότητα και τον κυνισμό, μια παρέα νέων παιδιών μας “ταξιδεύει”, μέσα από ανεξερεύνητα μονοπάτια του Κυβερνοχώρου, στον αντιφατικό κόσμο του “Σήμερα”…

Παρεξηγήσεις, αθέλητες και ηθελημένες, οι οποίες προέρχονται από ένα νέο, επικοινωνιακό μέσο, που σου επιτρέπει να μην αποκαλύπτεις το αληθινό πρόσωπο ή την ταυτότητά σου! Μια αλλιώτικη, φρέσκια, νεανική ιστορία με πολύ χιούμορ, μέσα σε μια ζεστή, Αυγουστιάτικη Αθήνα…

Η «Χώρα Προέλευσης» είναι μια ταινία για μια χώρα και μια οικογένεια σε ελεύθερη πτώση, ή για μια ενδοοικογενειακή υιοθεσία που οδηγεί τρεις γενιές μιας οικογένειας (τη γενιά του ’50, τη γενιά της μεταπολίτευσης, και τη νεώτερη γενιά) σε μια σύγκρουση μέχρις εσχάτων.

Παγκόσμια πρεμιέρα στο 67ο Φεστιβάλ Βενετίας, 1 έως 11 Σεπτεμβρίου 2010. Ο 32χρονος σκηνοθέτης κάνει το ντεμπούτο του σε ένα από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά φεστιβάλ του κόσμου, καθώς η φετινή Biennale επέλεξε τη «Χώρα Προέλευσης» για την Εβδομάδα Κριτικής (Settimana Internazionale della Critica). Στην Εβδομάδα Κριτικής επιλέγονται και παρουσιάζονται επτά ταινίες πρωτοεμφανιζόμενων σκηνοθετών από όλο τον κόσμο. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα διαγωνίζεται για το μεγάλο βραβείο πρώτης ταινίας Lion of the Future – «Luigi de Laurentiis» Venice Award for a Debut Film, καθώς και για το Βραβείο Κοινού της Εβδομάδας Κριτικής (Region of Veneto for the Quality Cinema Audience Award).

«Η ελληνική οικογένεια είναι στραβό κύτταρο»

«Η ενδοοικογενειακή υιοθεσία είναι μια μεγάλη απόφαση. Τότε φαίνονται τα κίνητρά μας, ο χαρακτήρας μας. Οι ιδέες μας δοκιμάζονται. Έτσι φτιάχνονται οι ταινίες χαρακτήρων. Όταν δεν μπορείς να καταλάβεις ποιο είναι το καλό, ποιο το κακό, ποιο το δίκαιο και το άδικο: αυτό το σημείο με ενδιαφέρει. Όταν δεν ξέρεις ποιον να συμπαθήσεις και ποιον να αντιπαθήσεις».
Συνέντευξη του Σύλλα Τζουμέρκα, Επτά – ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Κυριακή 8 Αυγούστου 2010

«Μέρος του να ανήκεις σε ΅ια οικογένεια είναι να συμμετέχεις στα μυστικά της. Είναι γεγονότα παλιά, που δεν γνωρίζεις αλλά που δεν έπαψαν στιγ΅ή να υπάρχουν σιωπηρά γύρω σου όσο μεγάλωνες. Κάποια στιγ΅ή, ό΅ως, η σιωπή αυτή μπορεί να σπάσει και η αλήθεια να βγει στο φως. Στο σενάριο της Χώρας προέλευσης διασταυρώνονται δύο χρόνοι δράσης: στον πρώτο παρουσιάζονται τα γεγονότα που οδήγησαν ΅ια γυναίκα να δώσει στον αδερφό της για υιοθεσία έναν από τους δυο γιους της, ΅ε την ελπίδα ότι εκείνος ΅ε τη γυναίκα του θα μπορούσαν να του προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον. Μετά την υιοθεσία το παιδί αυτό θα δει ελάχιστες φορές τη φυσική του μητέρα, θα γνωρίσει ελάχιστα τον μεγάλο του αδερφό και θα αγαπήσει σαν αδερφή του την πρώτη του ξαδέρφη. Ο δεύτερος χρόνος της ταινίας είναι το παρόν, 20 χρόνια μετά, όταν το γεγονός της υιοθεσίας αποκαλύπτεται και το βάρος του οικογενειακού μυστικού περνάει πλέον στα νεότερα ΅έλη της. Τα τρία παιδιά, ο Στέργιος, ο Θάνος και η ʼννα πρέπει να παρακάμψουν όλα όσα έμαθαν μεγαλώνοντας, να γνωρίσουν από την αρχή τον εαυτό τους και να φτιάξουν ΅ια νέα ζωή, πιο αληθινή μεταξύ τους. Μέρος του να έχεις ΅ια πατρίδα, του να ζεις σε ΅ια χώρα, είναι να μετέχεις στην ιστορία της. Είναι, ό΅ως, κάποιες οικογένειες που ζητούν τόσα πολλά από τα ΅έλη τους που δεν τους αφήνουν δυνάμεις για να ζήσουν τίποτα έξω και πέρα από αυτές».
Γιούλα Μπούνταλη, συνσεναριογράφος, ʼννα – περιοδικό Μοτέρ, Σεπτέμβριος 2009

«Στη Χώρα Προέλευσης το δράμα μιας οικογένειας στην οποία αποφασίζεται μια ενδοοικογενειακή υιοθεσία ταυτίζεται με το δράμα της χώρας. Μιλάμε δηλαδή για τις συνέπειες που είχε όλο αυτό το δημόσιο και ιδιωτικό πανηγύρι της Μεταπολίτευσης τα τελευταία τριάντα χρόνια στη ζωή μας. Όπου ως Μεταπολίτευση εννοούμε την εποχή κατά την οποία τη μία ανοησία – τα πνευματικά και κοινωνικά οράματα συνταγματαρχών – αντικατέστησε μια άλλη: ο σαθρός χαρακτήρας και η απέραντη, ατέλειωτη υποκρισία όσων στη συνέχεια πήραν την εξουσία με την – με το αζημίωτο – υποστήριξη παράξενων πλειοψηφιών με έδρα το βρωμερό καφενείο του χωριού».
Σύλλας Τζουμέρκας, περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ, Μάιος 2009

Καλοκαίρι στην Αθήνα. Ο καύσωνας χτυπάει την πόλη. Ένας έφηβος skateboarder ξεκινά για μία συνηθισμένη μέρα με τους φίλους του. Ένας μεσήλικας προσπαθεί σκληρά για την επιβίωση της οικογένειάς του, με μία δουλειά την οποία απεχθάνεται και με έναν επικείμενο νευρικό κλονισμό. Πρόκειται για ένα πορτρέτο της Αθήνας. Μία ταινία για μία πόλη και μία κοινωνία που βρίσκονται σε κρίση.

Μετά την παγκόσμια πρεμιέρα του στο 40ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ρότερνταμ, το Wasted Youth των Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, Jan Vogel, συνάντησε το ελληνικό κοινό στις 17 Μαρτίου.

«Το Wasted Youth σε πείθει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Σαν ένας βίαιος (ακατέργαστος) οδηγός της Αθήνας του σήμερα, αλλά και μέσα από τους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους, η ψυχολογία και τα προβλήματα των οποίων είναι τελείως αληθινά. Η ταινία σκιαγραφεί με διακριτικό τρόπο τη σχέση ανάμεσα στους πολίτες και τις αρχές, ανάμεσα στις ατομικές ελευθερίες και την οικονομική πραγματικότητα. Το Wasted Youth, χωρίς εύκολους εντυπωσιασμούς, κρατά το ενδιαφέρον του κοινού σε όλη τη διάρκεια αυτού του σύγχρονου, συναρπαστικού δράματος», αναφέρει στο εισαγωγικό του σημείωμα στον επίσημο κατάλογο, ο Διευθυντής του Φεστιβάλ, Ρούτγκερ Γουόλφσον.

Σκηνοθετικό σημείωμα

«Υπάρχουν κάποιες ταινίες που γίνονται με την αίσθηση του επείγοντος. Ανήκουν σε αυτή την ειδική κατηγορία που πρέπει να γίνουν ή ΤΩΡΑ ή ΠΟΤΕ. Το Wasted Youth είναι σίγουρα μία από αυτές.

Όταν αποφασίσαμε να κάνουμε το Wasted Youth, δεν είχαμε ακριβώς ένα συγκεκριμένο σχέδιο. Στην πραγματικότητα, δεν είχαμε καν σενάριο – μόνο πέντε σελίδες από μία ιστορία την οποία μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για τα γυρίσματα. Το μόνο που ξέραμε ήταν ότι θέλαμε να δουλέψουμε μαζί και, το κυριότερο, ότι θέλαμε να κάνουμε μία ταινία για αυτή την ιστορία ΑΜΕΣΑ.

Στην ουσία, η ταινία αυτή είναι το πορτραίτο μία πόλης που βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού. Ταυτόχρονα, πρόκειται για μία ταινία που αναφέρεται στην πραγματική υπόσταση της εφηβείας, τη ζωντάνια και την ενέργεια που σιγοκαίει μέσα της. Η ιστορία ενός εφήβου στην Αθήνα μπορεί, δυστυχώς, να είναι και η ιστορία μιας ολόκληρης γενιάς που παλεύει να κάνει ό,τι κάνουν οι νέοι άνθρωποι, μη γνωρίζοντας ότι το μέλλον τους μπορεί να χαραμιστεί – και, μερικές φορές, κυριολεκτικά χαραμίζετα…»

Αργύρης Παπαδημητρόπουλος
Jan Vogel

Αθήνα – Καλοκαίρι
Ο Νίκος περιμένει κάτι να συμβεί στην καρδιά μιας μεγαλούπολης. Στη διαδρομή του συναντάει την Σοφία, μια όμορφη γυναίκα που μαλώνει άσχημα με τον φίλο της σε ένα καρτοτηλέφωνο. Την πείθει να περάσουν τη νύχτα μαζί, περπατώντας στην άδεια πόλη.
Η νοσταλγία ενός εφηβικού φλερτ οδηγεί έναν μικροαπατεώνα σε ερωτικό παραλήρημα – ενώ οι νεοφώτιστοι μαφιόζοι διώκτες του, στην προσπάθεια τους να φανούν επικίνδυνοι καταπιέζοντας τις καλλιτεχνικές τους κλείσεις, καταλήγουν στην γελοιοποίηση.
Ένα καφενείο με επικεφαλής ένα καφετζή που απαγγέλλει ποίηση, φιλοξενεί δυο αμετανόητους πενηντάρηδες έφηβους, θεωρητικούς της αλάνθαστης μεθόδου στο κυνήγι της γκόμενας. Συναντήσεις πάνω απο ένα φλιτζάνι καφέ, και μια ακατάσχετη διάθεση για φιλοσοφικές συζητήσεις, ενώ στο διπλανό τραπέζι η εντεκάχρονη σχέση ενός καθημερινού ζευγαριού δοκιμάζεται απο την παρουσία ενός body-builder.

Μία ταινία βασισμένη σε ένα μωσαϊκό από χαρακτήρες και χώρους. Τα πρόσωπα και οι ιστορίες, αλλάζουν με την ταχύτητα των εικόνων ενός “κουλοχέρη” αλλά και με την υπομονή μιας παρτίδας πόκερ, όπου οι παίκτες αποκαλύπτονται σταδιακά. Οι ήρωες της ταινίας μιλάνε πολύ, οργίζονται περισσότερο, αγαπάνε παραπάνω από ότι πρέπει. Είναι όμως τα μικρής εμβέλειας πυροτεχνήματα, καταδικασμένα σε μια τρομερή αλλά εφήμερη λάμψη. Ο έρωτας, η περιπέτεια, η εξέλιξη, συνωστίζονται πότε βίαια και πότε τρυφερά πάνω στην διαδρομή ενός μόνιμα αντιφατικού και ανήσυχου ήρωα.