Το 1988, όταν ο Πινοσέτ ετοιμάζεται για το δημοψήφισμα που θα καθορίσει την προεδρία του στη Χιλή, η αντιπολίτευση αναθέτει σ’ ένα νεαρό μαρκετίστα την καμπάνια της.
O Gael Garcia Bernal υποδύεται έναν παράτολμο νέο, στέλεχος μιας διαφημιστικής εταιρίας που ηγείται της εκστρατείας ‘ΝΟ’, εναντίον του Πινοσέτ. Δεκαπέντε χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους καθεστωτικούς ο René Saavedra παράλληλα με την δική του μάχη στην προσωπική του ζωή, επιστρατεύει τους πιο δυνατούς όρους μάρκετινγκ και με τη βοήθεια των ακτιβιστών της αντιπολίτευσης καταστρώνουν ένα σχέδιο κι έχουν 27 ημέρες για να το εκτελέσουν σωστά, να υπερισχύσουν στο δημοψήφισμα και να απελευθερώσουν την χώρα τους.

Ο σκηνοθέτης του “Post Mortem”, Pablo Larrain, προσπαθεί να πει την αλήθεια για τον δικτάτορα Πινοσέτ . Στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Gael Garcia Bernal. Η ταινία προβλήθηκε στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών στο Φεστιβάλ Καννών 2012.

Τα μέλη της αμερικανικής ακαδημίας κινηματογράφου ψήφισαν, επιλέγοντας ανάμεσα σε 71 συμμετοχές, και συμπεριέλαβαν το “No” στις 5 υποψηφιότητες για το Οσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας! “ο Πάμπλο Λαραΐν προσάρμοσε τη σκληρή γραφή που είδαμε στο προηγούμενο φιλμ του, το Post Mortem, σε μια σειρά από συμβάντα που δεν χρειάζονται έμφαση και καλλιτεχνίες, γιατί μιλάνε από μόνα τους και δικαιώνονται από την ιστορία”.
Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος – LIFO ***

“Πανέξυπνη και διασκεδαστική σάτιρα των πολιτικών ψευδαισθήσεων και της δύναμης των mass media από τον σκηνοθέτη του “Post Mortem”. Υποψηφιότητα για ξενόγλωσσο Όσκαρ και βραβεία στο δεκαπενθήμερο σκηνοθετών στις Κάνες και κοινού στη Θεσσαλονίκη”.
Χρήστος Μήτσης – Αθηνόραμα ****

“Οι χουντικού τύπου παρακολουθήσεις και οχλήσεις των στελεχών της καμπάνιας του «Νο» δίνουν στο φιλμ τις διαστάσεις ενός πολιτικού θρίλερ, αν και εκείνο που πρωτίστως ενδιαφέρει τον Λαρέν είναι η κατάδειξη της σταδιακής πορείας του Ρενέ από τον στυγνό επαγγελματισμό και την τεχνοκρατία προς την πολιτική συνειδητοποίηση (και μάλιστα, με έναν παράδοξο τρόπο, χάρη ακριβώς στα προηγούμενα) και δι’ αυτού, ή μάλλον ταυτόχρονα με αυτό, μιας ολόκληρης χώρας σε μια καθοριστικής σημασίας εποχή πολιτικοκοινωνικής διαμόρφωσης”.
Ρόμπυ Εκσιέλ – ΕΘΝΟΣ 7/10

“Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγεις, έλεγε ο Κάρλος Φουέντες, είναι να γράφεις βιβλία, να γυρίζεις ταινίες, να παίζεις ποδόσφαιρο, να χορεύεις! Η δημοκρατία είναι πολύ νέα ακόμη, πολύ ιδεαλίστρια. Αν τη σκοτώσεις νέα, τότε την έβαψες”.
O Gael Garcia Bernal μιλά στον Γιάννη Ζουμπουλάκη

“Το πολιτικό-ιστορικό δράμα σκηνοθετείται τόσο δεξιοτεχνικά από τον Λαρέν, έτσι ώστε την στιγμή που εισχωρεί εντός του το τηλεοπτικό θρίλερ να καταλήγει σε μια άκρως επιτυχημένη συγχρονισμένη αφήγηση.[…] Πρωταγωνιστής εδώ είναι η ιστορία.
Το “No” βρίσκεται ήδη υποψήφιο στην οσκαρική λίστα ξενόγλωσσης ταινίας και όχι άδικα. Ο Λαρέν κλείνει την τριλογία του για την δικτατορία της Χιλής με ένα περίτεχνα σμιλεμένο χιλιανό διαμάντι”.
Ελένη Φιλίππου – culturenow.gr

“Η αληθινή ιστορία της διαφημιστικής καμπάνιας ενάντια στο καθεστώς Πινοσέτ γίνεται στα χέρια του Λαρέιν ένα συναρπαστικό φιλμ που ολοκληρώνει την τριλογία του για τη χιλιανή δικτατορία.
Στην μεταδιαφημιστική medio-κρατία της εποχής μας, η λεπτή ειρωνία αυτής της ιστορίας από το παρελθόν φαντάζει σαν μία μεταφορά πιο επίκαιρη από ποτέ”.
Φαίδρα Βόκαλη – Περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ ****

“Η σκηνή με την υπηρέτρια είναι χαρακτηριστική. Θα ψηφίσει «ναι» γιατί ο γιος της σπουδάζει στο κολέγιο και η κόρη της έχει δουλειά. Και οι νεκροί, οι εξαφανισμένοι; Α, μα αυτά είναι παρελθόν, λέει. Ιδού λοιπόν το δείγμα ενός μέσου ψηφοφόρου και το πόσο εύκολα μπορεί να πατήσει την μπανανόφλουδα της δικτατορίας εφόσον δεν θίγονται τα δικά του συμφέροντα. Γι’ αυτό και η ταινία του Πάμπλο Λαρέιν κοιτάζει μεν το παρελθόν αλλά είναι πάρα, μα πάρα πολύ επίκαιρη”.
Γιάννης Ζουμπουλάκης – Το Βήμα ***

“Μα είναι για «πούλημα» τα ιδανικά του κινήματος;
Φιλμαρισμένο σε παλιομοδίτικο βίντεο, διανθισμένο με ραφιναρισμένο, εξαίσιο χιούμορ και αριστοτεχνικά σκηνοθετημένο, το «Νο» του Πάμπλο Λαρέν απαντά με μια υπενθύμιση: η πολιτική, όπως και η διαφήμιση, δεν βασίζεται στην αλήθεια αλλά στο σερβίρισμα. Και οι επιλογές σου, αν θες να κερδίσεις σε οποιοδήποτε από τα δύο τερέν, δεν είναι πολλές: ή παίζεις ξεκινώντας από εκεί ή έχεις ηττηθεί πριν καν από την έναρξη ενός αγώνα όπου οι διαιτητές δείχνουν, ούτως ή άλλως, πάντα πρόθυμοι να λαδωθούν”.
ʼκης Καπράνος – Τα Νέα Βαθμοί: 9/10

“Ο Larraín καταφέρνει κάτι εξαιρετικό με το No, μετατρέπει ένα θεωρητικά βαρύ και απρόσιτο πολιτικό και ιστορικό θέμα σε μία ελαφρά στο ύφος και όχι στο περιεχόμενο μαύρη κωμωδία με δόσεις από θρίλερ”.
Βασίλης Οικονόμου – 24Fois la verite par seconde

“Ο Πάμπλο Λορέν είναι και με τη βούλα ένας από τους καλύτερους Λατινοαμερικάνους σκηνοθέτες, ο οποίος μεστώνει με τον καιρό και κάνει έναν κινηματογράφο που αφενός ξεχωρίζει από το μέσο όρο κινηματογραφικά, αφετέρου διαθέτει θεματολογικά ύφος και ουσία για ιστορίες και καταστάσεις που προκαλούν το ενδιαφέρον το κοινού”.
Νέστορας Πουλάκος – SevenArt.gr *******

“…δεν πρόκειται για μια ταινία «εθνικού» ή τοπικού ενδιαφέροντος αλλά για ένα εξαιρετικό παράδειγμα του πως το σινεμά κατορθώνει να μετουσιώσει την αλήθεια σε κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον”.
Γ. Κρασσακόπουλος – Flix.gr ****

“…το υλικό της εποχής ήταν γυρισμένο σε χαμηλή ανάλυση, σε βίντεο ή παλιό φιλμ κι εσύ γυρίζεις πλέον σε HD ή σε φιλμ τελευταίας τεχνολογίας. Βρίσκω ότι πολλές φορές ο θεατής αποσπάται από την μυθοπλασία όταν υπάρχει μια τόσο έντονη διαφορά στο υλικό. Και ίσως είναι εντάξει όταν χρησιμοποιείς λίγα μόνο πλάνα, αλλά στην δική μας περίπτωση, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ταινίας, σχεδόν το ένα τρίτο, θα ήταν αρχειακό υλικό. Ηθελα λοιπόν να βρω έναν τρόπο να κάνω την διαφορά λιγότερη αισθητή και το να γυρίσουμε με μια U-matic κάμερα ήταν η λύση στην οποία καταλήξαμε. Και νομίζω ότι λειτουργεί εξαιρετικά.[..] Μια ιδανική ψευδαίσθηση. Αυτό άλλωστε δεν προσπαθούμε να κάνουμε, πάντα, στο σινεμά;” Ο Pablo Larraín σκηνοθέτης της ταινίας ΝΟ μιλάει στον Γιώργο Κρασσακόπουλο και το Flix.gr

“το «ΝΟ» είναι, τελικά, ένα σφιχτοδεμένο θρίλερ, που μπλέκει ικανά πραγματικότητα και γυρισμένο υλικό, αποφεύγοντας, όμως, να μετατραπεί σε ένα πολιτικό μανιφέστο. Όταν ξεπεραστεί το αρχικό σοκ, η δύναμη της ταινίας γίνεται εμφανής και το «ΝO» εντυπωσιάζει με τη ρεαλιστική ματιά και τους ρυθμούς του, όπως οφείλει ένα σωστό πολιτικό θρίλερ που φαίνεται (και είναι) ανατριχιαστικά αληθινό”.
Δημήτρης Δημητρακόπουλος – Freecinema.gr ***1/2

“Με δυο λόγια, η ταινία πετυχαίνει μία πολύ ενδιαφέρουσα αντίφαση: να βγούμε από την αίθουσα τραγουδώντας στα ισπανικά “Χιλή, η ευτυχία έρχεται”, γεμάτοι ελπίδα και αισιοδοξία, ενώ την ίδια στιγμή να συνειδητοποιούμε τη δύναμη των mass media και την ευκολία με την οποία ένας λαός μπορεί να κατευθυνθεί”.
Σεργίνα Σταυρουλάκη – Mixtape

“Yπέροχη «πειραγμένη» φωτογραφία και πιστότητα στην αφήγηση των γεγονότων. Mεταφέρει ακέραια το «χρώμα» και το άρωμα της εποχής που διηγείται. Kάθε καλοπροαίρετος θεατής θα ανατριχιάσει γλυκά στην ιδέα μιας εφικτότατης (απ)αλλαγής”.
Νίκος Κουλαυτάκης – City Press

“Γενναία, αντιφασιστική ταινία. Σε παρασύρει με την ήρεμη μα παλλόμενη από μια ασυγκράτητη εσωτερική δύναμη, αποφασιστικότητά της. O Mπερνάλ την κρατά στους ασθενικούς του ώμους με συγκλονιστική πειθώ, ακτινοβολώντας συναίσθημα κι ευγένεια”.
Νίκος Κουλαυτάκης – Free Sunday