Οι γυναίκες ενός απομονωμένου χωριού στο βουνό Άτλαντας του Μαρόκο αναγκάζονται να κουβαλούν καθημερινά νερό στο χωριό απ’ τις πηγές του βουνού. Μια μέρα, μετά από ένα τραγικό συμβάν αποφασίζουν ότι όλα τελειώνουν εδώ. Τέρμα οι αγκαλιές. Τέρμα το σεξ με τους συντρόφους τους. Απεργία από κάθε συζυγικό καθήκον μέχρι να δεχθούν οι άνδρες να φέρνουν εκείνοι το νερό στο χωριό.

Οι γυναίκες διεκδικούν την ισότητα μέσα από το δικαίωμα στην ίδια τη ζωή. Ο Ρουμάνος στην καταγωγή αλλά εγκατεστημένος πια στη Γαλλία σκηνοθέτης Radu Mihaileanu, βασισμένος στην κωμωδία του Αριστοφάνη, που γράφτηκε και διδάχθηκε το 411 π.Χ. παρουσιάζει στην πέμπτη του ταινία, τη Λειλά (Leila Bekhti – «Paris, Je t’aime») ως μία μοντέρνα Λυσιστράτη στο εξωτικό περιβάλλον του Μαρόκου. Στο σύγχρονο – feelgood ανατολίτικο παραμύθι που κατέπληξε το κοινό των Καννών στο Φεστιβάλ 2011, η Λεϊλά, διεκδικεί με μοναδικό της όπλο τον έρωτα, ισότητα στη μόρφωση, στα δικαιώματα και στη ζωή, σήμερα και εν έτη 2012. Στο πλάι της ο σύζυγος της αλλά και η γηραιά χήρα του χωριού που όλοι σέβονται. Ο φρέσκος αέρας της «ξένης» που έρχεται από άλλον τόπο, της δίνει τη δύναμη να εναντιωθεί στα κατεστημένα και τις παρωχημένες αξίες των άγραφων παραδόσεων. Η εντυπωσιακή φωτογραφία του Glynn Speeckaert τονίζει την αντίθεση μεταξύ του ξερού περιβάλλοντος με την άμμο και τα βουνά από τη μία, και τις χυμώδεις γυναίκες με τα έντονα χρώματα από την άλλη, κάνοντας αυτονόητη την πηγή της ζωής. Το εξαιρετικό καστ της ταινίας κερδίζει τις εντυπώσεις και μεταφέρει το μήνυμα ενός εκσυγχρονισμού με την ευγένεια, τη μαχητικότητα, τη ζωντάνια και την ομορφιά που διακρίνουν το γυναικείο φύλο. Μία ωδή στην αγάπη και την ίδια τη γυναίκα.

«Η ζωντάνια της ταινίας έχει προφανή δυναμική πραγματικής ζωγραφιάς».
The Hollywood Reporter