Όταν ο καπετάνιος Lin, επιστρέφει από ένα ταξίδι διάρκειας 6 μηνών, μαθαίνει ότι ο 25χρονος γιος του Λιν Μπο δολοφονήθηκε από την αστυνομία. Στην προσπάθειά του να καταλάβει τι συνέβη, διαπιστώνει ότι ήξερε πολύ λίγα για τον ίδιο του τον γιο. Έτσι, ξεκινά ένα ταξίδι πίσω στο Chongqin, την πόλη που ζούσε κάποτε. Ένα ταξίδι γονικής εξερεύνησης και εξομολόγησης, όπου θα αντιληφθεί πόσο μεγάλη επίδραση είχε η συνεχής απουσία του πατρικού προτύπου στη ζωή του παιδιού του…

Πέρα από την ιστορία του πατέρα που προσπαθεί να διαλευκάνει τη δολοφονία του γιου του, η ταινία, όπως και άλλες του σκηνοθέτη (π.χ. «Το ποδήλατο του Πεκίνου»), είναι και ένα ντοκουμέντο (ή, σωστότερα, ένα μπλουζ) πάνω στην Τσιονγκ-Κινγκ, μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της Κίνας. Είναι επίσης ένα είδος ρόουντ-μούβι, αλλά και ένα εσωτερικό οδοιπορικό στον ίδιο τον ήρωα.

«…είναι σαφώς μια πολύ πιο ολοκληρωμένη ταινία από αυτή του Αλμαρίκ και μια που δίκαια βρήκε την θέση της εντός συναγωνισμού. Γιατί αν ο Αλμαρίκ έχει την… γαλλικότητα και την αναγνωρισιμότητά του ως ηθοποιός να συνηγορούν υπέρ του, το «Chongqing Blues» έχει την σφραγίδα ενός έμπειρου κι ώριμου δημιουργού. Ο Σκηνοθέτης του «Ποδηλάτη του Πεκίνου» ακολουθεί εδώ έναν πατέρα που προσπαθεί να ανακαλύψει τα αίτια που οδήγησαν τον αποξενωμένο γιο του να πιάσει ομήρους σε ένα πολυκατάστημα, κάτι που οδήγησε στο θάνατό του από αστυνομικά πυρά. Το φιλμ μιλά με χαμηλούς τόνους (και μάλλον αργούς ρυθμούς) για τη σχέση γονιών και παιδιών, για τις ενοχές και τη συγχώρεση στήνοντας την ίδια στιγμή ένα πορτρέτο της ίδιας της Κίνας που αλλάζει»
Γιώργος Κρασσακόπουλος – ATHENS VOICE

«Ολα αλλάζουν τόσο γρήγορα στη χώρα μου», ανέφερε ο Γουάνγκ Ξιάο-σουάι, δημιουργός της ταινίας «Chongqing Blues». «Οι άνθρωποι κυνηγούν το χρήμα και οι προσωπικές αξίες τους έχουν αλλάξει σ’ αυτή την ανερχόμενη οικονομία. Οι προτεραιότητες έχουν μετατεθεί… Οπως και μερικοί άλλοι σκηνοθέτες της γενιάς μου, παραμένω έξω από αυτό το σύστημα. Οταν σκέφτεσαι διαφορετικά, δεν ξέρουν τι να σε κάνουν. Οι ταινίες μου έχουν αναγνωριστεί στο εξωτερικό, την Κίνα όμως δεν την ενδιαφέρουν γιατί δεν είναι ούτε εμπορικές ούτε αρκετά ψυχαγωγικές»
Νίνος Φενέκ Μικελίδης – ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ