1977. Βόρεια Γαλλία, περιοχή Sainte – Gudule. Η Σουζάν (Cathrine Deneuve) είναι δέσμια στους τέσσερις τοίχους της κουζίνας της και υποταγμένη στη βούληση του συζύγου της, του επιτυχημένου εργοστασιάρχη κυρίου Πουγιόλ (Fabrice Luchini). Ο κ. Ρομπέρ Πουγιόλ διοικεί την ομπρελοβιομηχανία του με απολυταρχικό και αυταρχικό τρόπο, όπως ακριβώς «διοικεί» την σύζυγο και τα παιδιά του. Όταν οι εργάτες στο εργοστάσιό του κατεβαίνουν σε απεργία και κρατούν όμηρο τον κ. Πουγιόλ η κρίση που ξεσπά είναι μεγάλη και εκτονώνεται με τον τραυματισμό του και την απομάκρυνσή του για ένα διάστημα από την περιοχή. Τότε έρχεται η στιγμή που η κυρία Πουγιόλ παίρνει την μεγάλη απόφαση να αναλάβει χρέη Γενικού Διευθυντή στο εργοστάσιο του συζύγου της και προς έκπληξη όλων αποδεικνύεται μια ικανότατη και μαχητικότατη γυναίκα. Τα προβλήματα ξαναρχίζουν όταν ο κ. Πουγιόλ επιστρέφει από το ταξίδι του, ενώ ο ρόλος του κυρίου Μπαμπέν (Gerard Depardieu) περιπλέκει τα πράγματα ακόμη πιο πολύ…

Potiche:
Ο όρος «potiche» σημαίνει βάζο ή ένα άλλο αντικείμενο που δεν έχει πραγματικά χρηστική αξία, απλώς τοποθετείται κάπου σαν διακοσμητικό. Στην γαλλική γλώσσα όμως χρησιμοποιείται και μεταφορικά για να περιγράψει μειωτικά και περιφρονητικά μία γυναίκα που έχει μόνο εμφανισιακά χαρίσματα, ή ζει πίσω από την σκιά του συζύγου της χωρίς δική της προσωπικότητα. Κάποιες γυναίκες πολιτικών ή ακόμη και κάποιες γυναίκες πολιτικοί έχουν χαρακτηριστεί «potiches» όπως η κα Σιράκ και πιο πρόσφατα η Σεγκολέν Ρουαγιάλ.

Για την ταινία:
Ο Φρανσουά Οζόν, σκηνοθέτης των ταινιών «Η Πισίνα», «Το Καταφύγιο» και φυσικά οι «8 Γυναίκες» επιστρέφει με τη feelgood ταινία του «Potiche» που με την εκπληκτική Κατρίν Ντενέβ και έντονο άρωμα από 70’s καταγοήτευσε το γαλλικό κοινό ξεπερνώντας τα 3.000.000 εισιτήρια. Το «Potiche» δίνει την ευκαιρία στη μοναδική Κατρίν Ντενέβ, να διατηρήσει την απαράμιλλη γοητεία της Γκάμπι των «8 Γυναικών» και να ξανασυναντηθεί με τον μεγάλο της κινηματογραφικό έρωτα που ακούει στο όνομα Ζεράρ Ντεπαρντιέ. Μία ερωτική ιστορία που μετρά 30 και πλέον χρόνια με αποκορύφωμα «Το Τελευταίο Μετρό» του Φρανσουά Τριφό, πλημμυρίζει και πάλι τη μεγάλη οθόνη. Οι δύο ζωντανοί μύθοι του γαλλικού αλλά και παγκόσμιου σινεμά ενώνονται ξανά, καθώς όπως δήλωσε ο σκηνοθέτης Φρανσουά Οζόν όταν έψαχνε ποιος θα μπορούσε να είναι ο παλιός έρωτας της Σουζάν (Κατρίν Ντενέβ) ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ του ήρθε αυτόματα στο μυαλό, όπως θα ερχόταν στον κάθε θεατή και δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για την χημεία τους αφού είχε δοκιμαστεί τόσες φορές. Η ίδια η Κατρίν Ντενέβ σε συνέντευξή της είπε για τον Ντεπαρντιέ «Κατά τη διάρκεια των χρόνων, έχουμε συναντηθεί πολλές φορές. Και κάθε φορά είναι πολύ φυσικά τα πράγματα. Τον αγαπώ και τον θαυμάζω πάρα πολύ. Είναι ένας ηθοποιός που είναι πάντα εκεί και πάντα ζεστός με τις συμπρωταγωνίστριές του. Επιπλέον είναι αστείος και… ανυπόμονος. Δεν του αρέσει να κάνει πρόβες. Του αρέσει να κάνει γυρίσματα. Έχει μια τάση να επισπεύδει τα πράγματα. Ευτυχώς και ο Φρανσουά είναι το ίδιο».
Ο Φρανσουά Οζόν στρέφεται για ακόμη μία φορά στο θέατρο, την πηγή που τον έκανε διάσημο με τις «8 Γυναίκες», και αυτή τη φορά μεταφέρει στον κινηματογράφο το έργο των Πιέρ Μπαριγιέ και Ζαν Πιερ Γκρέντι με σκοπό να σατιρίσει όχι μόνο την σχέση των φύλων αλλά και των τάξεων.
«Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να κάνω μία ταινία για την θέση των γυναικών στην κοινωνία και την πολιτική. Όταν είδα την παράσταση «Potiche» των Μπαριγιέ και Γκρέντι, πριν από περίπου δέκα χρόνια σκέφτηκα αμέσως ότι ήταν το τέλειο υλικό για μία ταινία. Ωστόσο, μου πήρε αρκετό καιρό για να το κάνω δικό μου, για να δω πως θα το μετέφερα στον κινηματογράφο αλλά και στην σύγχρονη κοινωνία. Ένιωθα πως θα κατάφερνα τον ρυθμό και την ζωντάνια μιας εκκεντρικής κωμωδίας αλλά δεν ήθελα να βγει μία αναχρονιστική παράσταση, αποκομμένη από την πραγματικότητα. Δύο γεγονότα συνέβαλαν καταλυτικά στο να γίνει το δικό μου «Potiche» όπως έγινε. Το ένα ήταν η συνάντησή μου με τους αδερφούς Αλτμάγιερ, τους παραγωγούς που μου πρότειναν να κάνω μία πολιτική ταινία για τον Νικολά Σαρκοζί στο πνεύμα της «Βασίλισσας» του Στέφεν Φρίαρς και το δεύτερο οι προεδρικές εκλογές του 2007 στη Γαλλία, στις οποίες ακολούθησα την πολιτική εκστρατεία της Σεγκολέν Ρουαγιάλ με πολύ ενδιαφέρον».