Ο Γιάννης Πετρίδης αποτυπώνεται σε φιλμ για πρώτη φορά στη ζωή του. Ο άνθρωπος που έχουμε ταυτίσει με μια φωνή αποφασίζει να αφήσει για λίγο το μικρόφωνο του ραδιοφώνου και να μας ξεναγήσει στις μουσικές ιστορίες της ζωής του. Το Once In A Lifetime είναι ένα πολυεπίπεδο μουσικό οδοιπορικό στην ζωή του σπουδαιότερου Έλληνα ραδιοφωνικού παραγωγού, στην μουσική εξέλιξη της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, στην έκρηξη του ροκ την δεκαετία του 60, στα μουσικά κινήματα που γεννήθηκαν και μας έφερε σε επαφή η εκπομπή του και στο κοινωνικό και πολιτικό σκηνικό που διαμόρφωσε την σύγχρονη Ελληνική κουλτούρα.

Μέσα από συναρπαστικές αφηγήσεις, αρχειακό υλικό και σημαντικές πληροφορίες, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Νικόλ Αλεξανδροπούλου επιχειρεί να εμβαθύνει στην προσωπικότητα και το έργο του Γιάννη Πετρίδη και να κορυφωθεί με ένα ταξίδι στους αχανείς αυτοκινητόδρομους του Los Angeles, τις γειτονιές του San Francisco και την έρημο του Joshua Tree. Ένα σπουδαίο ντοκουμέντο για τον άνθρωπο που έμαθε σε παραπάνω από τρεις γενιές ακροατών να ακούνε μουσική, που διέσχισε τέσσερις δεκαετίες μουσικών εξελίξεων, η διαδρομή του και η επιρροή του μέχρι σήμερα και ταυτόχρονα το soundtrack της ζωής μας…

«Μπράβο στη Νικόλ Αλεξανδροπούλου για την δουλειά της. Κι ακόμη να επισημάνω πως ο Γ. Π. είναι ο πιο σεμνός άνθρωπος των media που έχει γνωρίσει η χώρα μας, έχοντας απαρνηθεί ιδεολογικά τον εύκολο “πλουτισμό” ενώ οι σταθερές αξίες του κλείνουν τα μάτια στην αμφίβολη ποιότητα της εφήμερης δόξας.»
Δημήτρης Παπαμίχος – MyFilm.gr

«το όποιο τελικό αποτέλεσμα θα ήταν αδύνατον να μην παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, κουβαλώντας ταυτόχρονα πάνω του τη στάμπα του must-see.»
Θοδωρής Δημητρόπουλος – e-go.gr

«Μια ενδιαφέρουσα, τηλεοπτική βασικά, δουλειά -γνωριμία με το πρόσωπο και το έργο του Πετρίδη»
Νίνος Φενέκ Μικελίδης – ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

«Επομένως, το Once in a lifetime στον πυρήνα του δεν είναι τίποτε άλλο από την εξίσωση (μιας και του αρέσουν οι λίστες) των μουσικών του επιλογών όλα αυτά τα χρόνια, που μας αφήνουν παρακαταθήκη το ανθεκτικό κριτήριο και τη δοκιμασμένη αισθητική του.»
Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος – LIFO